غزل ناب

پنجاه و سه سال است نه پیرم ، نه جوانم
 بگذار که چون راز تو سربسته بمانم
نه؛ میوه نسیان نرسیده است ولی تو
همت کن و از شاخه عصیان بتکانم
 فردا به خدا خانه ما لانه مور است
 تاچند بگویی که چنینی و چنانم؟
ما بسته خویشیم، نه دلبسته خویشیم
 پس باز مکن پیش کسی قفل دهانم
حاشا که تماشا کنی و اشک نریزی
بر حال من و حرف و حدیث دگرانم